Biotransmutaties
Bij biochemische proeven met levende organismen loopt men nogal eens tegen het verschijnsel aan dat de massabalansen niet kloppen. Eén van de meest boeiende verklaringen voor dit fenomeen is neergelegd in de zogenaamde biotransmutatieleer, welke meer is dan alleen maar een wetenschappelijke theorie.
Transmutatie treedt op waar atoomkernen overgaan in andere. De bekendste vorm hiervan is het radioactief verval. Biotransmutatie is gedefinieerd als een atoomomzetting die door levende cellen wordt gecontroleerd. De interessantste artikelen beschrijven effecten in de landbouw (bemesting), de voeding annex gezondheid en het milieu. Juist in die disciplines (en dus niet zozeer in de chemie) vind je artikelen over mogelijke biotransmutatie, een model dat overigens niet in verband gebracht moet worden met het gedoe over koude fusie.
Het model is opgesteld naar aanleiding van een incident in de jaren 50, toen een Franse onderzoeker, Louis Kervran, zijn bevindingen publiceerde over gevallen van koolmonoxydevergiftiging op een werkplek waar geen CO in de atmosfeer gemeten kon worden.
Ten einde raad werd het idee opgevat, dat de in de lucht in overvloed aanwezige stikstof aan een gloeiend ijzeroppervlak aangeslagen kan worden, en dan bij inademing in wisselwerking met longweefsel kan polariseren tot CO. En jawel hoor, in een argon/zuurstof-atmosfeer trad de vergiftiging niet op.
Dit idee is een ernstige zonde tegen de wet van behoud van massa of energie, omdat de massadefecten zich niet lijken te uiten. Maar afgezien van het niet kloppen met de fysisch-chemische theorie verschaft de biotransmutatieleer wel een bijna eindeloze serie van verklaringen voor raadselachtige omzettingen.
Eén van de meest merkwaardige paradoxen uit deze leer is wel, dat het beter kan zijn om evidente tekorten aan bepaalde stoffen in de levende natuur niet klakkeloos aan te vullen. En wie komt er nu op het idee om ijzer-bloedarmoede te behandelen met mangaan? En wie houdt rekening met het feit, dat het bijvullen van een levensgevaarlijk tekort aan kalium in het bloed tot een onmiddellijke dood kan leiden?
De reactievergelijkingen zijn simpel. Onder andere tussen ijzer en mangaan, natrium en magnesium, kalium en calcium zit een waterstof. Onder andere tussen natrium en kalium (en ook tussen magnesium en calcium) zit een zuurstof. Zodoende kan het aërobe organisme de energiebehoefte met Na/K regelen, bijvoorbeeld vanuit het bloed (hoge K) naar de cel (hoge Na). Er zijn zelfs al benoemingen van bijbehorende enzymen. De zuurgraad wordt geregeld met Na/Mg of K/Ca. Deze vier vitale elementen vormen de motor van de meeste levende wezens. Er zijn ook exotische gevallen die het anders doen. Bijvoorbeeld de Tillandsia (Spaans mos), die groeit op koperen draden en bij analyse tot meer dan 10% ijzeroxide blijkt te bevatten. De Manganobacter doet de zuurregeling met Mn/Fe. Sommige elementen zijn niet zinvol om te zetten in een reserve of in iets noodzakelijks. Die blijken dus ook niet bruikbaar te zijn en worden uitgescheiden, of sterker nog, ze zijn giftig. Misschien wordt je op termijn wel dement van aluminium.
Als je nu een volstrekt foute massabalans (per element) hebt, wat doe je dan? Wel, je stelt de balans op van een aantal elementpAREN, zoals die uit de transmutatieleer bekend zijn. Als het een beetje meezit klopt de balans van de gesommeerde elementen wel.
Lang geleden is een preparaat uit de handel genomen dat botversterkend heette te zijn, maar waarin geen calcium zat (de Ca-bron bleek achteraf organisch gebonden silicium en dat is het ook voor koeienmelk, eierschalen en kuikenembryo's; de Ca-bron voor zeedieren is afhankelijk van de watertemperatuur, maar meestal Mg).
Een mooie methode om de voorgestelde omzettingen te controleren is het nagaan van de isotoopsamenstelling van 'levende' elementen versus 'dode'. Sommige isotopen kunnen niet omgezet worden, omdat ze geen stabiele pendant hebben in het reactiepaar. Daarom is het bekijken van de rol van een element in een organisme met behulp van een (radioactieve) isotoop niet altijd succesvol. Er schijnt ook een organisme te zijn dat een radioactieve kwik-isotoop snel kan albreken.
Er is voldoende literatuur. Eén van de (Russische) artikelen bevat een zoektocht naar bovengenoemde heer Kervran: hij is niet (meer) te vinden. Een leuke pocket heet 'The Secret Life of Plants'.
Johan Kelderman.
Delicious
Facebook
StumbleUpon